අව් සැරට පිච්චිලා

පිපාසිත දෙනෙත් යුග
මිරිඟුවක් දකිනවා
මල් නොපිපි ගහකොලත්
වියළිලා වැටෙනවා
ඉරි තැලි මහ පොළව
ඉකි ගසා හඬනවා
අව් සැරට පිච්චිලා
ජිවීතේ දැවෙනවා

Comments

  1. අව් සැර වියැකේවි
    සිහිල් වලා මතුවේවි
    වැහි පොදක් ඉසිරේවි
    ගහ කොළ විකසිතවි
    නියඟය දුරුවේවි
    කාලය තරණය කර යුතුමැයි

    ReplyDelete
  2. දැවෙන දිවියට සදා සිසිලස ලැබෙිවා
    ඉරිතැලුනු මහ පොළව යලිත් පන ලැබෙිවා
    මල් පිපී ගහ කොලද වසන්තේ ගෙනේවා
    මිරිගු දිය පහවෙලා පොද වැස්ස වැටෙිවා

    ReplyDelete
  3. මරු කතරකට උනත් අනිවා...පොද වැස්සක් හරි ලැබෙනවාමයි....
    ඉතිං...ඉවසන්න.

    ReplyDelete
  4. හ්ම්ම්..අමුතුයි නේද?
    ආයෙත් කියවන්න ඕන..

    ReplyDelete
  5. කතරටත් කෙම්බිමක් ඇති නම්
    අඳුරටත් තරු බිඳක් හිමිනම්
    ගෙවුනුදා නියඟයේ සරදම්
    වැහි බින්දු විත් මවයි කැටයම්

    ReplyDelete
  6. හ්ම් දැන් නම් පෑවිල්ල එපා වෙලා ඉන්නෙ.වහිනකම් බලාගන

    ReplyDelete
  7. දිය පොදක් නැතිව
    දිව ගිලුනත් ඉවසන්නම්...
    වැසි පොදක් නැති කුඹුරු යායෙ
    මලානික කහපාට,
    දකිනට විට
    කෙලෙස නම් වාවම් ද
    පිච්චෙනව බඩ පපුව...

    ReplyDelete
  8. අපේ පැත්තටත් නියං කාලේ ඇවිදිල්ලා ..

    ලස්සන පද ටික යාළු

    ReplyDelete
  9. හැමදාම පායන්නයැ... කොයි වෙලේ හරි වැස්සට එන්න වෙනව...

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

කවුද මේ පොලියානා