මේක ලෝකේ ලස්සන රටක්. අපි ඇත්තටම මේ රටට ගොඩාක් ආදරෙයි.අපේ රටේ අපේ දේවල් අපිට හැමදාම වටිනවා.කාලයක් බයෙන් දුකෙන් හිටපු කාලේ නැති වෙලා යුද්දේ අවසන් වුනාම හිතට දැනුනේ ලොකු සැනසීමක්. අවසාන ඵල විපාක මොනා වුනත් බෝම්බ පිපිරෙන්නැති බයක් නැතුව පාරේ බැහැලා යන්න පුළුවන් වුන එකට අපිට ඇත්තටම සතුටුයි. සුළඟක් වගේ ඉගිල්ලිලා යන්න පුළුවන් අධිවේගී මාර්ගයක යන්න අපි අකමැති නෑ. නෙළුම් පොකුණේ අර සුව පහසු අසුනක වාඩි වෙලා ඉහළ පහළ යන වේදිකාවේ අග්නි වගේ ඔපෙරාවක් බලන්න අපි අකමැති නෑ. ගුවන් පාලම් හදනවට, අලුත් මාර්ග හදනවට, ක්‍රිඩා පිට්ටනි හදනවට, වරායවල් හදනවට අපි අකමැති නෑ. ඒවා හදන්න ලෝකෙට ණය වුනාට ඒ ණය ගෙවන්න අපිට පුළුවන් උපරිම සේවයක් කරන්න අපි ලෑස්තියි. ඒත්.... අපි අවසානයේ රටට වෛර කරන පිරිසක් වෙන්න කැමති නෑ."ජාතිය රන් විමනක් වේ, ආගම මිණි පහනක් වේ,එය රැක ගන්නට මෙළොවේ සමත් වුනොත් පුත නුඹ වේ" කියලා පොඩි කාළේ ඉදලම අහලා තිබුණු නිසාද මන්දා මේ රටට වෛර කරන්න අපි කැමති නෑ. ජීවිතේ ඉල්ලලා කෑ ගහන මිනිහෙකුට ජීවිතේ බේරලා දෙන්න පුළුවන් වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න මිසක් මිණිමරුවෝ වෙන්න අපිට බෑ.අම්මා පුන්චි කාලේ ඉදන