ආද‍රේ තරම
සඳ නැතත් අහසකට
තරු නොදිලි තියේවිද
දුර වුවත් සයුර විත්
වෙරළ සිප නොයාවිද
මද පවන් වල වුවත්
සුවඳ ගුලි නොවේවිද
ආද‍රේ නම් හිතක්
තිතක් වී පෙනේවිද
නුඹ හට
නෑවිදින් නුඹ සිටින දවසට දෑස් යුග පියාගෙන විදගන්න රඳවා ගන්නම් මම ඉතින් මේ හාදුවල උණුසුම පියාපත් දිගුකර නුඹ පියාඹන දවසට කැදැල්ලේ පාලුවත් මැකෙන්නට හිරකරගන්නම් ආදරණීය හැම වදනකම මතකය දුර ඈත ඉසව්වක ඉගිලිලා නුඹ ඉතින් යනකොට තිතක් වී බොඳවෙන මා ඉතින් නොපෙනෙනා දවසට දුකක් නැති වෙන්න හිත යට කවක් ලියනෙමි හෙටත් නුඹ හට
ලස්සනයි අක්කෝ.
ReplyDeleteකාලෙකින් බ්ලොග් එක පැත්තේ.