එක දවසක්
නිසළ මේ තුරුලිය
බිදෙන අර වැව් දිය
නුඹේ ඔය නෙතු ලඟ
කලඹවයි මා හද
නුහුරු නුපුරුදු නුඹ
හුරුපුරුදු වී කිම
සුවඳ සුසුමන් වල
තැවරිලා මා වත
හොරාගෙන හෙමිහිට
නුඹ මගේ සෙනෙහස
කියනු මැන සවනට
බැස නොයන බව හිරු ලෙස
නුඹ හට
නෑවිදින් නුඹ සිටින දවසට දෑස් යුග පියාගෙන විදගන්න රඳවා ගන්නම් මම ඉතින් මේ හාදුවල උණුසුම පියාපත් දිගුකර නුඹ පියාඹන දවසට කැදැල්ලේ පාලුවත් මැකෙන්නට හිරකරගන්නම් ආදරණීය හැම වදනකම මතකය දුර ඈත ඉසව්වක ඉගිලිලා නුඹ ඉතින් යනකොට තිතක් වී බොඳවෙන මා ඉතින් නොපෙනෙනා දවසට දුකක් නැති වෙන්න හිත යට කවක් ලියනෙමි හෙටත් නුඹ හට
ගොඩාක් ලස්සනයි!
ReplyDeleteලස්සණ පද පෙලක්
ReplyDeleteනුපුරුදු දේවල් සුපුරුදු වෙනව. ඒකයි ජීවිතයේ පරිණාමයි.
ReplyDeleteහරිම ලස්සනයි අද කවිය..
හ්ම්...ලස්සනයි...අපි එකිනෙකාව තේරුම් ගන්න තරමට ඒ බැඳීම තව තවත් ශක්තිමත්වේවි...
ReplyDeleteජයවේවා!!!
හිරු බැසගියත් ආයෙත් පසුදා එනවා ජීවිතේට එළිය අරන්.
ReplyDeletehttp://chinthana.tk/