අවකාශය/Awakashaya

දක්කාගෙන ගොන් හරකුන් වෙල මැද්දට හෝයියා... පන්නාගෙන හිවල් මොටයි කැලේ මැදට හෝයියා... උඩින් පැනපු දෙවි බඹුනුත් එකම ගොඩක හෝයියා... රා වෙනුවට බියර් බීපූ අපි ඔක්කොම හෝයියා... එළි වෙනකොට හීන බිඳපු ඇස් අඳ කර දමල්ලා... සැහැල්ලුවෙන් පාවෙනකොට නිරුවත හැඩ බලල්ලා... ගොඩෙන් මඩෙන් කාට උනත් ඩිoග ඩිoග බෙදල්ලා... කැමති කැමති අත ඉදගෙන උඩ බලමින් දෙසල්ලා...

සඳට පෙම් බැඳ ලියා කවි පද නුරා නෙතඟින්   පලා ගොළු හද... මනාලිය වී   ශ්වේත සළු ඇඳ දෑත් පටලා පලා යන ළඳ... පලා දෙකඩව ළයේ සෙනෙහස... වසා දුහුලින්   නග්න පුර සඳ... මුසා මුව ඇඳි සිනා රැල් බිඳ... උමතු වූ හද මරා යන ළඳ..

සබඳ  පවසන්න පසක් කලේ යැයි නුඹ මට මෙය මුලාවක් බව..... මලක් නොවෙමි දැන් මම උස ගසක් මත සුපුෂ්පිත මිලින වී ගොස් බිමටම ඇද වැටුන මලක් වෙමි දැන් මම පෙතිද එකිනෙක ගිලිහුන එසේමුත් පවසන්න සබඳ මෙය මුලාවක් බව... මා දෙතොල් මත ඇදෙන සිනාවක්  යළි යළිත් දැකිය හැකි නම් නුඹට මම නුඹෙන් අඩක් නොවනා බව ඉතින්  පවසන්න  සබඳ මෙය මුලාවක් බව... උමතු ස්තිර්‍ යක හද මත වියරුවෙන් රටා කල ප්මයේ ගෙත්තම උනා දමා සැනෙකින්ම පවසන්න මට යළි යළිත්  මෙය මුලාවක් බව... ගැහෙන නුඹ පපුව මත දිගා වී පෙරදින සුවඳ සොයමින් හිනැහුන මා දෑස් මතටම එබී බලමින් තව නුඹ ඉතින් පවසන්න මෙය මුලාවක් බව...

දෙමලිච්චෝ නවත්තාපන් ඉතින් ඔය කිචි බිචිය බලපන් අර වැටගාව ඉද්ද පඳුරේ   කිසිදාක නොඳුටු   පපුව මැද්දට දැනෙන සුවඳින් පිපී ඇත සුදුම සුදු එක මලක්

විවිධ වූ රුක් මතින් රිසි වූ බොහෝ සේ අතු ඉති පමණක්ම ගෙනවිත් සවිකරන් විසල් බාහුවකට තනන්ට හැකි නම් එකම එක වෘක්ෂයක් නෙක පැහැයෙන් වුවද පිපේවි මල් හැමකල් පෙම් බදිනු හැකියි එකල්හි බොහෝ කල්

පලා සත්කඩකට පොළෝ තල ඉකිලන වරා මල් ගුලි කර තලාලමු අතු ඉති මත මලානික හදවත දුර ගොසින් විසිකර පුරා සඳ තනියට තරු එවමු ගෙළ සිඳ විදා නෙත් රතු වුන හඬා කඳුලැල් එම වළාවක මුසුකර තබා එමු ගොළු අහසක

අර පේන කළු වළාකුල සුදු වළාකුල සිදුරුකර බලාපන් හෙමිහිට ඈත  හිස්ම හිස් ඉමක් නැති නිල් අහස