අවකාශය/Awakashaya

ශ්වේත වළා තුරැතර ගවසා  සෙමින මුමුනා රහස් කවි පද තුටිනේ සවන නිදනා දෙනෙත් මත අදිමින් නව සිහින සුරඹුන් ඇවිත් බැලුවද පුතුගේ මුහුණ දෙතොළඟ කිරි සිනහා නැගෙනා විටදී මුවේ පිපිලා සමන් මල් උදයෙම  සිනාසුන‍ේ මදනළ සෙමින්  දුන් හාදුව කොපුල් තලේ සළකුණු වේලා  රැව තවමත් හොඳට පෙනේ  පාවෙන වළා යහනනේ බැස දෑස් විදා නිවි නිවි දිළෙන තරු අතරින් පාද තබා තණ මත රුඳුනු තුෂරයකින් මුහුණ දොවා ආවාද යළිත් නුඹ කවියක පදයක්ම වෙලා 

නිමිත්ත 34 හැවිරිදි ස්වාමියා හෘදයාභාදයකින් මිය යයි. හිස තියාගෙන ඉතිං උකුල මැද්දේ උඹ ජීවිතේ හරි බරයි නේද මැණිකේ ඇහුව්වම ඇස් දෙකේ කඳුළු කැට හංගලා හනිකට හිනාවෙනවා මං උඹ ළඟම හින්දම නොක්කාඩුවෙන් මං ගිහින් හිටියම මුල්ලක උඹ ඇවිත් ඉඹින්නේ කිතිකැවෙන මගේ බෙල්ලම පුතු දකින හැම කෙනෙක් නුඹ වගෙයි කිව්වම ආඩම්බරෙන් බලන්නෙම උඹ මගේ ඇස් දෙක උලලේනී හඬනකොට ඊයේ රෑ සද්දෙට තුරුල් වුනේ මං තදින් උඹේ පපුව මැද්දට මා නැති දවස් දෙක තුන වත් ඉන්න බැරී පුත්ගේ හිනා හඬ නසා ඉන්න බැරී සසරේ දුකම දැක දැක ඉවසන්න බැරී නොකියා යන්න හිත හැදුවේ කොහොම හිමි පායා ඇවිත් හිරු දිලුනත් අකාසේ අඳුරින් වැසී ඇත මගේ ලොව හැම දවසේ උණුසුම් පපුව ගල් ගැහුණේ කිම රහසේ මා හැර දමා ගියේ ඇයි දෝ ස්වාමිණේ