ඉන්දියන් ලුනු
ගිනි රස්නෙට පිච්චීගෙන
මහ වැස්ස්ට කුණු වීගෙන
කරගහගෙන රෑ ජාමේට
අරන් ගියපු
ලූනු සැරට
උනපු කඳුළු
හූරාගෙන සොච්චමකට
යවාපන්
හංගලා
තඩිම තඩි ලුනු ගෙඩිවල
ගැහෙන රතු ලේ තවරලා
නුඹ හට
නෑවිදින් නුඹ සිටින දවසට දෑස් යුග පියාගෙන විදගන්න රඳවා ගන්නම් මම ඉතින් මේ හාදුවල උණුසුම පියාපත් දිගුකර නුඹ පියාඹන දවසට කැදැල්ලේ පාලුවත් මැකෙන්නට හිරකරගන්නම් ආදරණීය හැම වදනකම මතකය දුර ඈත ඉසව්වක ඉගිලිලා නුඹ ඉතින් යනකොට තිතක් වී බොඳවෙන මා ඉතින් නොපෙනෙනා දවසට දුකක් නැති වෙන්න හිත යට කවක් ලියනෙමි හෙටත් නුඹ හට
මම දැක්කේ ලුනු කියලා. ළූණු වෙන්න ඕන නේද
ReplyDeleteඅයියෝ එහෙමද.. හදිස්සියට ලිව්වා කාගෙන්වත් අහන්නත් බැරි වුනා. ස්තුතියි යාළු
ReplyDeleteඔබේ බ්ලොගය පැත්තට අාවේ අදයි.................දිගට ම ලියන්න පුළුවන් නම් තවත් හොදයි................ ඒක අපේ බ්ලොග් සමාජය තව තවත් ශක්තිමත් කරාවි...................... දිගට ම ඒන්නම්..............
ReplyDelete