අවකාශය/Awakashaya

නිමිත්ත 34 හැවිරිදි ස්වාමියා හෘදයාභාදයකින් මිය යයි. හිස තියාගෙන ඉතිං උකුල මැද්දේ උඹ ජීවිතේ හරි බරයි නේද මැණිකේ ඇහුව්වම ඇස් දෙකේ කඳුළු කැට හංගලා හනිකට හිනාවෙනවා මං උඹ ළඟම හින්දම නොක්කාඩුවෙන් මං ගිහින් හිටියම මුල්ලක උඹ ඇවිත් ඉඹින්නේ කිතිකැවෙන මගේ බෙල්ලම පුතු දකින හැම කෙනෙක් නුඹ වගෙයි කිව්වම ආඩම්බරෙන් බලන්නෙම උඹ මගේ ඇස් දෙක උලලේනී හඬනකොට ඊයේ රෑ සද්දෙට තුරුල් වුනේ මං තදින් උඹේ පපුව මැද්දට මා නැති දවස් දෙක තුන වත් ඉන්න බැරී පුත්ගේ හිනා හඬ නසා ඉන්න බැරී සසරේ දුකම දැක දැක ඉවසන්න බැරී නොකියා යන්න හිත හැදුවේ කොහොම හිමි පායා ඇවිත් හිරු දිලුනත් අකාසේ අඳුරින් වැසී ඇත මගේ ලොව හැම දවසේ උණුසුම් පපුව ගල් ගැහුණේ කිම රහසේ මා හැර දමා ගියේ ඇයි දෝ ස්වාමිණේ

නෑවිදින් නුඹ සිටින දවසට දෑස් යුග පියාගෙන විදගන්න රඳවා ගන්නම් මම ඉතින් මේ හාදුවල උණුසුම පියාපත් දිගුකර නුඹ පියාඹන දවසට කැදැල්ලේ පාලුවත් මැකෙන්නට හිරකරගන්නම් ආදරණීය හැම වදනකම මතකය දුර ඈත ඉසව්වක   ඉගිලිලා නුඹ ඉතින් යනකොට තිතක් වී බොඳවෙන මා ඉතින් නොපෙනෙනා දවසට දුකක් නැති වෙන්න හිත යට කවක් ලියනෙමි හෙටත් නුඹ හට

ඇහැරෙන්න හොඳම වෙන වේලාවක රහසින්ම කොඳුරන්න බැරිවද නිදියන්නේ නිදිකුම්බා සේරම සිහින්වට කෙඳිරියක් නෑසෙනා තරමට ගැඹුරුයිද ඔය නින්ද හීනයක් නැතුවම කොනිත්තන සිතුවිලිත් බර වැඩියි හිතුනම සිඹින්නෑ මලක්වත් ඇහැරෙනා හින්දම පිනි බිඳිති වැටෙන්නේ හීතලක් දැනෙන්ට හීතලෙන් හිරිවැටී උණූහුමක් හොයන්නට ඇහැරෙන්න නිදිකුම්බා මේ හොඳම වේලාවය

සඳ නැතත් අහසකට තරු නොදිලි තියේවිද දුර වුවත් සයුර විත් වෙරළ සිප නොයාවිද මද පවන් වල වුවත් සුවඳ ගුලි නොවේවිද ආද‍රේ නම් හිතක් තිතක් වී පෙනේවිද

උඹ ඉතිං අඬනකොට හීනෙනුත් ඉකිබිඳ  බරවෙලා පපුවම ගලනවා  කිරි එක්ක කඳුළුම

ආදරේ එක්කර සතුට එහි පැළ කොට උඹ ආවා මතකද... හිටි ගමන් පෙරළෙන ගැස්සිලා ඉස්සෙන නුඹේ ඔය දඟයට ආසයිලු මං හරියට.. ඉස්සරම දවසක තනිකමක් දැණුනම අහස දෙස බල බල හෙව්වේ මම උඹව ද...