පාට ගිය සමනලුනේ
අව් සැරට පිච්චිලා
පාට ගිය සමනලුනේ
දූවිලේ එතී එතී
නුඹේ සුවඳ හමන්නේ
කළු තාර පැල්ලමද
ඉකි ගසා හඬන්නේ
මල් වියද දහosයට
දියවෙලා වැටෙන්නෙ
නුඹ හට
නෑවිදින් නුඹ සිටින දවසට දෑස් යුග පියාගෙන විදගන්න රඳවා ගන්නම් මම ඉතින් මේ හාදුවල උණුසුම පියාපත් දිගුකර නුඹ පියාඹන දවසට කැදැල්ලේ පාලුවත් මැකෙන්නට හිරකරගන්නම් ආදරණීය හැම වදනකම මතකය දුර ඈත ඉසව්වක ඉගිලිලා නුඹ ඉතින් යනකොට තිතක් වී බොඳවෙන මා ඉතින් නොපෙනෙනා දවසට දුකක් නැති වෙන්න හිත යට කවක් ලියනෙමි හෙටත් නුඹ හට
පාට ගියත් ඒ සමනලුන් ලස්සනයි පාට තියෙන හැම සමනලයෙක්ටම වැඩියෙන්. ඒක දකින්න පුඵවන් ඇස් තියෙන මිනිස්සු ඊටත් වඩා ලස්සනයි.
ReplyDeleteමට වගේම ඔයාටත් සමනල්ලු මතක් වෙලා වගේ. පාට ගියත් ඒත් සමනළයෙක් මලින් මලට පියාඹන.
ReplyDeleteමැණික්
"මලින් මලට ඉගිලුනාට සමනලයින් නොවේ..."
ReplyDeleteඅද තමයි නංගියේ, ඔයාගෙ අඩවියට එන්න ලැබුනේ. ලස්සන සමනළියක දකින්න අපි ආසා වගේම තටු සිඳුන සමනළියක දකින්න අකමැතියි. කොහොම උනත් උන්ගේ ලෝකයෙ සුන්දර අසුන්දර බව තේරුම් ගැනීම වටිනවා.
ReplyDelete